FAUST, JOHANN WOLFGANG GOETHE

Faust - Ey yüce Ruh, bagisladin,
Verdin bana her seyi, her istedigimi.
Bosuna degildi,
Ateslerin içinden bana yüzünü göstermen.
Görkemli dogayi krallik olarak verdin bana.
Ve onu duyumsayabilme, onun tadini çikarabilme gücünü.
Yalnizca soguk bir hayretle,
Dogaya konuk olmama izin vermedin;
Bana bakabilmeyi bagisladin,
Bir dostun yüregine bakar gibi, doganin derin gönlüne.
Bütün canlilari gösterdin, tanittin bana,
Sessiz fundaliklardaki,
Havada ve sudaki kardeslerimi.
Kasirgalar ormani kasip kavurdugunda;
Dev gibi çam agaçlari devrilirken ezip geçtiginde,
Yanlarindaki dal ve gövdeleri;
Ve tepelerin topragi, bu düsüste bos ve boguk bir sesle gürlediginde;
O zaman sev beni.

Korunakli bir magaraya getirdin,
Bana beni gösterdin,
Ve kendi gönlümde, gizli derin yaralar açildi.
Ve bulanik gözlerimin önünde
Yatistiran, arinmis bir ay dogunca,
Kaya duvarlari ve islak çaliliklar,
Eski çaglara ait gümüsrengi gölgeleri yansittilar,
Ve dindirdiler izlenimin yogun duygularini.

Ah, simdi anliyorum, insanin kusursuza erisemedigini.
Beni tanrilara gittikçe yaklastiran bu sevincime,
Yoksun olamayacagim bir yoldas kattin;
O her ne kadar soguk ve küstahça,
Kendi kendimi asagilatip, senin bagisladiklarini, bir solukta hiçe çevirse de.
Gögsümde yaktigi vahsi atesle,
O güzel kadinin görünüsüyle,
Durmadan kiskirtiyor beni.
Yalpalayarak gidip geliyorum,
Arzudan doyuma ve doyumdan arzuya.