umudun sonu

[very_night]

Hayatınızda hiç gerçekten karşılık beklemeden hatta sevmediğiniz nefret ettiğiniz birine iyilik yaptınız mı? Ya da biri zor durumdayken öylece çekip gittiniz mi? Bir insana yardım etmek onu uçurumdan atlarken tutmak gibidir. Hiçbir karşılık beklemezsiniz neden niçin gibi sorular ve ya cevaplar beklemeden yaparsınız. Uçurumdan atlayan kişiyi kurtarmak için bir an durup düşünseniz çok geç olmaz mı? İşte umut böle bir şey umut karşıdakinden hiçbir şey hatta bir teşekkür bile beklemeyerek yardım eden insandır. Ancak şu son zamanlarda böyle insanlar hala var mı diye merak ediyorum. Karşılık beklemeden, bir an düşünmeden, bunun şu kusuru var, bu bana şunu yaptı diye düşünmeden yaptığımız şey işte o umuttur. Ancak fark ettiğim kadarıyla insanların içinde umut o kadar az ki iyilikler parmakla sayılıyor. Umudumuz o kadar az ki insanlar birbirini eziyor. Hiç düşünmeden bir an durup yanlış mı doğru mu diye düşünmeden yapamayız tabi ki çünkü ne bir insan düşünmeyi bırakır ne de dünya dönmeyi. Belki bir zamanlar öyleydi. Çünkü bu gün öyle değil. Evet dünya dönmeye devam ediyor ama bırakmaz denen insan düşünmeyi bıraktı ya da hala düşünüyor ama sırf daha fazlasını kazanmak için, birinden hoşlanmadığı için bir insanın elinde ki umudu yok ediyor bununla ilgili bir hikaye var belki bilenler vardır. 4 mumla ilgili;
Bir odada dört mum sessizce yanıyordu. O kadar derin bir sessizlik hüküm sürüyordu ki odada, aralarındaki fısıltı şeklindeki konuşmalar bile rahatlıkla işitiliyordu.


Bir odada dört mum sessizce yanıyordu. O kadar derin bir sessizlik hüküm sürüyordu ki odada, aralarındaki fısıltı şeklindeki konuşmalar bile rahatlıkla işitiliyordu.

1. Mum 'ben Barış'ım! dedi.Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafıma ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor. Artık sönmek üzereyim... Ve sessizce karanlığa gömülüverir...

2. Mum 'ben imanım der. Ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum…Yanık kalmamın da bir kıymeti kalmadı, diye eklerken hafif bir esinti ışığını söndürüverir.

3. Mum çok üzgündür. 'Ben SEVGİ'yim' ama etrafıma ışık verecek gücüm kalmadı. İnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmemeye başladılar. Sessizce söner gider Sevgi mumu...

O sırada içeri aniden bir çocuk girer. 3 mumun söndüğünü görünce sebebini sorar ve niçin sonuna kadar yanmadıklarına hayıflanarak ağlamaya başlar.

4. Mum, yumuşak ve yatıştırıcı sesi ile çocuğa ağlamamasını söyler. "Korkma ben etrafıma ışık saçtığım sürece diğerleri yeniden yanarlar ve onlar da aydınlatmaya devam ederler. Zira ben UMUDUM ! "Gözleri parlayan çocuk umut mumunu alır ve diğerlerini sevgiyle teker teker yakar.

İşte böyle bizim içimizde ki umut mumu hep yansın sakın sömesine izin vermeyin. Umut olmadan yaşanmaz. Şöyle bir düşünüldüğü zaman seçtiğimiz seçenekler, sevdiklerimiz, yaptıklarımız ve yapmadıklarımız ve diğer her şey hatta tüm hayatımız bir umut üzerine kuruludur. Sadece 1 dakika dur ve düşün. (düşündükten sonra cevaplarınızı bekliyorum…)

Bir insanın umudunu yok etmeden önce ikinci bikre da ha düşün.

ÇÜNKÜ UMUT…HAYATTA Kİ TEK VARLIĞI OLABİLİR…